Peptide Receptor Radionuclide Therapy (PRRT) در سرطان متاستازی (پیشرفته) پروستات

تاریخ خبر: 1 دیماه 1395    کد خبر: 1066

درمان رادیونوکلیئد با استفاده از  پپتیدهای متصل به رادیونوکلئید

این روش نوین یک نوع درمان مولکولی هدفمند است که فقط به آنتی ژن غشا سلولهای پروستات بر روی تومورهای پروستات در سرتاسر بدن  متصل می گردد .در این نوع درمان ، پروتئین هدفمند سلولی (آنتی ژن غشا مخصوص پروستات (PSMA )همراه با مقدار کمی ماده رادیواکتیو (لوتیشیوم  177 ، Lu177)  ، به بیمار تزریق می شود و خیلی هدفمند به مکان های متاستاز متصل می گردد و منجر به شروع فرایند درمانی می کند .

چه گروه از بیماران سرطان پروستات برای PRRT در نظر گرفته می شوند؟

-بیماران  مقاوم به درمان کاهنده های هورمون های مردانه که اسکن PSMA  مثبت دارند .

-بعد از آغاز هورمون درمان با  (آگونیست یا آنتاگونیست های LH-RH ) و

·        سیر پیشرونده علیرغم انجام درمان های هورمونی جدید ( آبیراترون/انزالوتاماید)

·        سیر پیشرونده علیرغم شیمی درمانی (خط اول یا خط دوم مثل داکستاکسل و کابسیتاکسل) یا بیمارانیکه قابلیت شیمی درمانی را ندارند.

-بیمارانیکه جهت انجام درمان با داروهای موجود برای کاهش دردهای استخوانی مثل ساماریوم یا رادیوم یا متاسترون بدلیل وجود متاستازهای خارج استخوانی یا متاستاز گسترده مغز استخوان مناسب نیستند.

-بیمارانیکه به عنوان درمان salvage  در نظرگرفته می شوند.

PRRT چگونه انجام می شود؟

بسته به شرایط بیمار بیمار ممکن است 3 تا 5 بار به فاصله هر 2 تا 3 ماه تحت درمان قرار گیرد. در کل فرایند درمانی و تزریق داروها حدود 4 ساعت به طول می انجامد و بیمار یک شب بستری می گردد. در ضمن قبل و بعد از درمان جهت پیگیری و بررسی میزان جذب با همان داروی داده شده اسکن تشخیصی انجام می گیرد چونکه این دارو مثل ید 131 ، یک ماده ترانوستیک است.

فواید درمان با PRRT چیست؟

این گونه درمان های هدفمند مولکولی دقیقا در راستای طب فرد گرا (Personalized medicine ) می باشد چونکه اگر آنتی ژن پروستات وجود داشته باشد دوز درمانی داده می شود و سپس با همین دارو قابل پیگیریست و چون هدفمند است به بافت های دیگر آسیب نمی رساند و عوارض بسیار کمتری نسبت به درمان های رایج دیگر دارد. این روش درمانی انتخاب خوبی برای کنترل موارد پیشرفته این دسته از تومورهاست .

آیا عوارضی دارد؟

درمان بیماران با این ماده معمولا به خوبی تحمل می شود ولی بعضی مواقع ممکن است حالت تهوع یا استفراغ داشته باشند که با داروهای معمول قابل کنترل است. در موارد طولانی عوارض مثل کاهش گذرا و موقت شمارش سلول خونی در تعداد محدودی از بیماران پیش بیاید که  خودبخود مرتفع می گردد.